Gip-reis

Op 26, 27 en 28 september zijn we met de klas op 3-daagse geweest, ter voorbereiding op ons gip-project (hier zullen we binnenkort aan beginnen). We bezochten in een korte periode de landen Frankrijk, Zwitserland en Duitsland. Het was een erg leuke, gezellige en super interessante reis.

Op woensdag 26 september moesten we om kwart voor 7 in school zijn om tegen 7 uur te kunnen vertrekken op onze gip-reis. Het was nog donker en iedereen was nog erg moe, maar we hadden er toch erg zin in.

Om 7 uur vertrokken we richting Briey waar we ons eerste bouwwerk zouden gaan bezoeken: Cité Radieuse. Toen we aankwamen regende het en dus zorgden we dat we snel onder het gebouw konden schuilen. Op deze plaats kregen we uitleg over het gebouw van Bert en Michael. Na hun uitleg zijn we naar binnen gegaan om het interieur van het gebouw te bezichtigen. Met onze gids bezochten we enkele appartementen die zich in het gebouw bevonden. Deze kwamen allemaal op 1 gang uit, die we eerst te zien kregen. Ik vond het wel een originele gang met de verschillende kleuren. Het geeft een warm, maar tevens ook modern uitzicht.

Na het bezoeken van de gang en appartementen keerden we terug naar de bus en kregen we nog de kans om enkele foto's en schetsen te maken van het gebouw. Het gebouw spreekt me erg aan. Het is niet echt een gecompliceerd ontwerp, maar door de kleuren die hij overal in het gebouw ook laat terugkomen wekt hij interesse bij me op.

Na het gereserveerd bezoek aan Cité Radieuse in Briey reden we verder naar Metz. We maakten er eerst een stadswandeling en konden zo een blik werpen op vb. de kathedraal. Via deze gingen we naar Centre Pompidou. Hier kregen we een presentatie van Shauni en Enrico. Daarna gingen we naar binnen en konden we enkele leuke dingen bezichtigen. 

Na het bezoek reden we met de bus verder naar ons hotel voor de eerste overnachting. Persoonlijk zou ik niet teruggaan naar dat hotel, maar dat is mijn mening...

De volgende morgen ontbeten we vroeg, maakten we onze koffers terug en vertrokken we weer met de bus richting Ronchamp. Hier bezochten we de Notre-Dame-du-Haut van Le Corbusier met het bijhorende bezoekerscentrum en klooster. Aangekomen bezochten we eerst het bezoekerscentrum waar Laura en ik onze presentatie gaven aan de klas. Hieronder onze presentatie:

Info over de architect:

Le Corbusier werd geboren op 6 oktober 1887 in la Chaux-de-Fonds met de naam Charles-Edouard Jeanneret-Gris. Hij groeide op in Zwitserland. Op 14-jarige leeftijd ging hij naar een speciale school voor decoratieve kunsten om lessen voor graveren te volgen. Na zijn studies maakte hij heel wat studiereizen en werkte in verschillende landen. Hij had een speciaal karakter en hield van de kleur wit en kubistische vormen.

Op een keer ontmoette hij Ozenfant, met wie hij later, in samenwerking met dichter Paul Dermée, een tijdschrift oprichtte met de naam L'esprit Nouveau. Hierin publiceerden ze lange reeksen van artikelen over architectuur, stedenbouw en toegepaste kunst. Ook ontwikkelden ze samen een nieuwe theorie: theorie van purisme. Het werd gepubliceerd in een boek: Après le cubisme in 1918.

Ook werkte Le Corbusier soms als schilder. Zijn schilderwerk was een soort laboratorium voor hem, hij kon er namelijk vrij in experimenteren met vormen, kleuren en ordening. Dit hielp hem bij het ontwerpen van zijn projecten.

Kortom hij was een Zwitsers-Franse architect en stedenbouwkundige die aanzien wordt als dé architect van de 20e eeuw door de invloed en betekenis van zijn werken. Deze waren erg geliefd, alhoewel hij hierop ook kritiek ontving. Zo werd hij beschuldigd van het doden van de architectuur. Toch zagen vele kunstenaars en architecten hem als een genie zoals Michelangelo en Picasso. Hij stierf op 27 augustus 1965 in Roquebrune-Ca-Martin.

De stijlkenmerken:

De kapel is gebouwd in Ronchamp in Frankrijk nadat Le Corbusier de opdracht had gekregen om een modern gebouw te ontwerpen voor de heuvel Bourémont.

Men heeft er 4 jaar over gedaan om het gebouw op te bouwen van 1950 tot 1954. Het is een bedevaartkapel die stilte, rust en geestelijke vreugde uitdrukt. Het gebouw heeft een hoog dak en gebogen witte muren waardoor het meer op een beeldhouwwerk lijkt.

Binnen is het gericht op lichtinvallen wat een emotionele waarde uitdrukt, dat vond Le Corbusier namelijk erg belangrijk. Door de gebogen achtermuur wordt de stem van de priester naar de gelovigen gericht.

Vormentaal en gevelstudie:
Het exterieur van de kapel werd vooral gevormd door de combinatie van holle en bolle vormen van de witgepleisterde betonnen wanden. Men kan dit vergelijken met die van een schaaldier.

De gevel die op het noorden gericht is, bestaat uit twee identieke, maar gespiegeld lichttorens. Tussen deze torens bevindt zich de ingang voor dagelijks gebruik.

In de westgevel zijn geen ramen te vinden. In het dal van de hellende daken bevindt zich wel een waterspuwer. De vorm ervan doet denken aan de neusvleugels van een paard.

Niet enkel bij de beschrijving van de gevels verwijst men naar een schaaldier, maar ook bij de bijzondere vorm van het ruwbetonnen schelpvormig dak wordt er vaak de vergelijking gemaakt met de lege schaal van een krab. Het dak wordt naast de schaal van een krab ook vergeleken met een paddenstoel of een vliegtuigvleugel. In de oostelijke wand bevindt zich een sculptuur van Madonna-met-kind. Het is een restant uit de vorige kapel. Het kreeg een speciaal plaatsje zodat het zowel zichtbaar is in de kerk als buiten tijdens diensten in open lucht.

Materiaalgebruik:

Doordat Le Corbusier zijn kapel bouwde op een heuvel had hij te kampen met enkele technische problemen. Zo kon men geen enorme blokken steen naar de top van de heuvel brengen waardoor men genoodzaakt werd om het puin van de verwoeste kerk te gebruiken in de opbouw van de nieuwe kapel. Om een ruw oppervlak te verkrijgen dat nadien wit geverfd kon worden, smeerde men de muren in met beton.

Erg speciaal aan het gebouw is de dakconstructie. Hij is namelijk volledig hol en vervaardigd uit gewapend beton over een skelet van balken en staven. Om deze te beschermen werden enkele lagen waterbestendig materiaal over de constructie heen getrokken.

In de dikke muren zijn klein gebrandschilderde ramen ingewerkt. Ze geven licht aan het interieur en werden door Le Corbusier zelf ontworpen en gebrandschilderd. Tussen het dak en de muren loopt een strook van glas waardoor het daglicht in een baan in de kapel valt. Het geeft de illusie dat het dak zweeft boven de muren.

Functionaliteit en organisatie:

De opdracht van Le Corbusier luidde dat hij een klein, intiem gebouw moest ontwerpen dat elke normale dag toegang en onderdak moest bieden aan een handvol bezoekers, maar op enkele belangrijke dagen zelfs aan wel zo'n 15.000 pelgrims. Het moest een plaats zijn waar de gasten tot rust konden komen en bidden in stilte.

Daarom werd een van de uitgangspunten voor de complexe vormen van de kerk een paraboolvorm, toegepast in de oostelijke muur.

Deze was bedoeld om het geluid van een openluchtdienst bij het buitenaltaar te kunnen reflecteren richting de verzamelde pelgrims op de heuvel. Een ander belangrijk uitgangspunt was het uitgestrekte heuvelachtige landschap. Deze topografie is terug te vinden in de dynamische lijnen van de façades.

Clarissenklooster met bezoekerscentrum:

In 2008 werd bekend gemaakt dat er een deels ondergrondse uitbreiding is gemaakt aan het gebouw in de vorm van een klooster. Dit klooster werd ontworpen door Renzo Piano.

Hij werd geboren in Genua op 14 september 1939. In 1964 studeerde hij af als architect in Milaan. In 1971 startte hij samen met Richard Rogers het bedrijf Piano & Rogers. Hu grootste project was het Centre Pompidou.

In 1977 richtte hij met Peter Rice l'Atelier Piano & Rice op. Ze werkten samen tot 1993, toen Rice overleed. Na dit overlijden nam Piano een nieuwe stap in zijn leven door de Renzo Piano Building Workshop op te richten. Hij werkte er men zo'n honderd man samen, waaronder diverse architecten. Piano is niet enkel actief als architect, maar staat ook bekend voor zijn vele designontwerpen voor interieurs en keukens.

Renzo Piano ontwierp voor het Franse bedevaartsoord in Ronchamp een nieuw clarissenklooster en nieuw onthaalcentrum dat in gebruik genomen kan worden door de vele bedevaarders.

De nieuwe gebouwen zijn opgetrokken aan de voet van de bedevaartkerk van Notre-Dame-du-Haut, van de beroemde architect Le Corbusier. Zowel de plannen van het klooster als van het gastenhuis zijn door de Italiaanse Piano getekend.

In de architectuur is veel gezocht naar 'discrete schoonheid'. Doordat men veel gebruik heeft gemaakt van glas is er binnen een sterke relatie met de groene omgeving gecreëerd. In het interieur zijn gekleurde plafonds en houten elementen die enige decoratie geven. Betonnen wanden en zinken stijlen geven de gebouwen een enigszins afgesloten karakter.

De Italiaanse architect zegt dat hij ernaar streefde om de oorspronkelijke geest van het ontwerp van Le Corbusier te respecteren. Toch werd hij gedwongen zijn ontwerpen drastisch aan te passen nadat er hevig protest kwam van de Le Corbusierstichting en ICOMOS, een adviescommissie voor de erkenning van het Werelderfgoed. na keuring werd het klooster en bezoekerscentrum dan toch gebouwd min of meer ondergronds, ingeschoven in de heuvel waarop de kapel ligt.

Toen onze presentatie gedaan was bezochten we de kapel op de heuvel. Zowel het exterieur als het interieur. Normaal is het verboden binnen foto's te trekken, maar natuurlijk hield onze klas zich daar niet aan... Het interieur vond ik erg mooi. De ramen geven een gezellige sfeer en de lichttorens laten het licht mooi uitkomen in de ruimte.

Na het gereserveerd bezoek aan de kapel zette we onze reis verder richting Basel. Hier brachten we het grootste gedeelte van de dag door. Rond half 1 kwamen we aan en bezochten we direct als eerste Schaulager in Basel Münchenstein. We namen ongeveer 20 minuutjes de tijd om het gebouw te bekijken voordat we zouden verder rijden. We kregen er een presentatie van Jennifer en Charlotte. Het gebouw sprak me wel aan, omdat het eigenlijk een redelijk saai gebouw is, maar door de "hap" die eruit genomen is creëer je een leuk effect. Ook het klein huisje dat je kon zien vanuit de bus is een mooi extraatje aan het gebouw.

Daarna stapten we terug in en zetten we onze reis verder naar het Stadion St-Jacob park Basel en shoppingcentrum, waar we helaas geen tijd kregen om enkele winkels te bezoeken. We kwamen er wel wat vroeger dan verwacht aan. We kregen er uitleg van Tine en Naomi. Na een bezoekje van maximum een kwartier vertrokken we weer.

Zo kwamen we aan aan de Vera Oeri Bibliothek. Eerst werden we ingelicht door Deniz en Hakan, waarna we het gebouw goed bekeken aan de buitenkant. Ik vond dit bouwwerk het mooiste van ze allemaal van de 3-daagse. Het had iets... Ik vond het mooi dat de architect gebruik heeft gemaakt van grote ramen en glazen panelen om op te wandelen, zodat in de kelder ook voldoende licht komt.

Vervolgens brachten we ook een bezoek aan het interieur van de bibliotheek. Ook hier is het element glas mooi verwerkt geweest.

Na het bezoek aan de bibliotheek vertrokken we te voet naar de volgende projecten. Zo kwamen we vervolgens aan aan het museum der Kulturen waar Eline en An ons het bouwwerk presenteerde. Naar binnen zijn we er niet geweest. Dus vertrokken we verder te voet.

Na flink te hebben door gewandeld kwamen we aan aan het museum Tinguely. Voordat we het gebouw betraden kregen we nog wat extra informatie van Lize en Eline. Daarna bezochten we de meest gekke dingen in het museum. Na het bezoek kwam de buschauffeur ons oppikken en reden we naar Der Messeturm Basel.

We kwamen er aan en werden bijna weggeblazen, zo hard waaide het er. Snel gingen we het gebouw binnen en kregen er uitleg van Lise en Janne. Dit gebouw sprak me ook aan, weer door het mooi toepassen van glas in de gevels.

Weeral stapten we de bus in er reden naar de Novartis Campus Forum 3 Basel. Hier was echter geen plaats om de bus te parkeren dus bleven we in de bus. Deze reed zeg maar langs de gevels. Ook de presentatie van Els, Kaatje en Eda gebeurde in de bus. Ook dit gebouw is mooi opgetrokken uit glas. De verschillende gekleurde glaspanelen geven een mooi effect.

De bus reed daarna verder en als laatste van de dag kwamen we aan aan Fondation Beyeler Basel Riehen Renzo Piano. Doordat het weer begon te regenen zijn we snel de bus uitgerend en onderdak gaan zoeken. Hier hebben Silke en Arno hun presentatie gegeven. Na dit zijn we teruggekeerd naar de bus en doorgereden naar het hotel.

Dit hotel lag me veel beter dan het eerste. We hebben zelfs nog gezamenlijk in de sauna gezeten. Alleen spijtig dat het "beloofde" zwembad niet open was. Maar voor de rest was het een leuk hotel. De volgende dag en tevens de laatste konden we er ook genieten van een lekker ontbijtje. Daarna maakten we terug onze koffers, zetten deze in de bus en vertrokken te voet naar de Vitra Campus.

Op de Vitra Campus bezochten we eerst de architecturale highlights. Deze spraken me eigenlijk allemaal wel aan. Elk uniek op zijn manier.

Daarna kregen we tijd om het Vitra House te bezoeken. Dit gebouw vond ik het mooiste van de gebouwen die er op de campus staan. Het lijken precies afzonderlijke huizen op elkaar gestapeld. Een vernuftig idee!!

Na dit bezoek kwam de buschauffeur ons terug oppikken om door te rijden richting Saarbrucken. Hier kregen we eindelijk de tijd om wat te winkelen. Na het winkelen stapten we de bus terug op en vertrokken we naar huis, een rit van ongeveer drie uur. Natuurlijk was de busrit naar huis een dik feestje.

Al bij al was het een geslaagde 3-daagse. Zeker eentje om nooit meer te vergeten!!